La communauté franco-arménienne de l'Eure se souvient. Hommage à Monseigneur Jacques Gaillot Sous la plume de Guy Soudjian - Եվրի ֆրանսահայ համայնքը հիշում է. Հարգանքի տուրք մոնսինյոր Ժակ Գայլոյին Գայ Սուճեանի գրչով
La communauté franco-arménienne de l’Eure se souvient. Hommage à Monseigneur Jacques Gaillot Sous la plume de Guy Soudjian
J’apprends avec une infinie tristesse le départ de Jacques Gaillot. Je l’ai connu dans les années quatre-vingt-dix lorsque j’exerçais moi-même la mission passionnante de Pilote de la Zone d’éducation prioritaire de La Madeleine d’Évreux. Agnostique en raison de mon engagement philosophique, j’ai aimé la bonté, l’ouverture d’esprit, la culture de mon ami Jacques. Il inscrivait son activité ecclésiale dans l’esprit de l’encyclique Vatican II. C’était un humaniste aux meilleures sources du christianisme.
Je me souviens en particulier d’un trajet ferroviaire d’Évreux à la Gare Saint-Lazare. Du chef de train au simple voyageur, tout le monde se bousculait dans la voiture Corail pour entendre une parole apaisante ou recueillir un autographe. Jacques venait de publier son livre “Monseigneur des Autres”, nourri de ses rencontres dans le diocèse d’Évreux.
Avec l’association des Arméniens de France installés en Haute-Normandie, nous avions organisé (avec Serge Tateossian, Jean Asadourian, Roland Karaguzelian, Vahram seraidarian, Bruno Diradourian, Odette Ohanian, Alain Manuelian, et bien d’autres) une opération humanitaire pour venir en aide aux enfants d’Arménie secoués par le tremblement de terre dévastateur de 1988.
Jacques appartenait à ces prélats capables de réconcilier l’église avec le Peuple dès lors qu’elle se détourne des puissants pour s’intéresser aux exclus, à ceux qui souffrent et à ceux qui travaillent. Son magnétisme le rendait accessible à tous ceux qui frappaient à sa porte. Elle était toujours ouverte, encombrée de milliers de lettres qu’il recevait chaque mois.
Je n’oublie ni son souvenir ni son message. C’est sans doute ce qu’on appelle l’éternité.
Je t’embrasse Jacques. Dors en paix dans l’affection de ceux qui t’ont aimé et auxquels tu as tant apporté.
Guy Soudjian 13/04/2023
Propos recueillis par Serge Tateossian
Publié le 16/04/2023
Եվրի ֆրանսահայ համայնքը հիշում է.
Հարգանքի տուրք մոնսինյոր Ժակ Գայլոյին
Գայ Սուճեանի գրչի տակ
Անսահման տխրությամբ իմացա Ժակ Գայլոյի հեռանալը։ Ես նրան ճանաչում էի 1990-ականներին, երբ ինքս կատարում էի La Madeleine d’Évreux-ի առաջնահերթ կրթական գոտու օդաչուի հետաքրքիր առաքելությունը: Ագնոստիկ իմ փիլիսոփայական նվիրվածության պատճառով ինձ դուր եկավ ընկեր Ժակի բարությունը, լայնախոհությունը, մշակույթը: Նա իր եկեղեցական գործունեությունը մակագրել է Վատիկանի II կոնգրեսի ոգով։ Նա քրիստոնեության լավագույն աղբյուրներն ունեցող հումանիստ էր։
Ես հատկապես հիշում եմ գնացքով ճանապարհորդություն Էվրյուից Գար Սեն-Լազար: Դիրիժորից մինչև պարզ ճանապարհորդը բոլորը թափառեցին Corail մեքենան՝ լսելու հանգստացնող խոսք կամ ինքնագիր հավաքելու: Ժակը նոր էր հրատարակել իր «Մյուսների մոնսինյորը» գիրքը, որը սնվում էր Էվրոյի թեմում ունեցած հանդիպումներից։
Բարձր Նորմանդիայում բնակվող ֆրանսահայերի միության հետ (Սերժ Թաթեոսյանի, Ժան Ասադուրյանի, Ռոլան Կարագուզելյանի, Վահրամ Սերայդարյանի, Բրունո Դիրադուրյանի, Օդետ Օհանյանի, Ալեն Մանուելյանի և շատ ուրիշների հետ) կազմակերպել էինք մարդասիրական գործողություն երեխաներին օգնելու համար։ 1988-ի ավերիչ երկրաշարժից ցնցված Հայաստանի.
Ժակը պատկանում էր այն առաջնորդներին, որոնք կարող էին եկեղեցին հաշտեցնել ժողովրդի հետ, հենց որ նա երես թեքվի հզորներից և հետաքրքրվի մեկուսացվածներով, տառապողներով և աշխատողներով: Նրա մագնիսականությունը նրան հասանելի դարձրեց բոլորին, ովքեր թակում էին իր դուռը։ Այն միշտ բաց էր, խճճված հազարավոր նամակներով, որոնք նա ստանում էր ամեն ամիս:
Ես մոռանում եմ ոչ նրա հիշատակը, ոչ նրա պատգամը։ Սա, անկասկած, այն է, ինչ կոչվում է հավերժություն:
Ես համբուրում եմ քեզ Ժակ. Հանգիստ քնիր նրանց ջերմության մեջ, ովքեր սիրում էին քեզ և ում այդքան շատ ես բերել:
Գայ Սուջյան 13.04.2023թ
Հարցազրույցը՝ Սերժ Թաթեոսյանի Հրապարակվել է 16.04.2023թ